Καλοκαιριασε

Καλοκαίριασε, και όσο είμαι ακόμη στην Ελλάδα μου επιτρέπεται να το λέω ξανά και ξανά. Άνοιξαν και οι ταράτσες, οι αυλές, οι πλατείες. Η βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα μυρίζει κιόλας γιασεμί και συνοδεύεται σχεδόν πάντοτε από γέλια και αγγίγματα – συνήθως μάλιστα ταυτόχρονα.

Δεν ξέρω τι έχει αυτή η εποχή που κάνει τους ανθρώπους να αγγίζονται παρόλο που η θερμοκρασία θα απαιτούσε το αντίθετο. Δίνει ουσία στην μακροπρόθεσμη οικειότητα των αγνώστων. Η αποξένωση είναι άλλωστε ο πιο ισχυρός δεσμός μεταξύ μας, τη μοιράζεται σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος.

Ονειρεύεσαι άνευ όρων και λαχταράς έναν κόσμο γεμάτο επιθυμίες, έναν κόσμο όπου οι σκιές δεν είναι βουβές μα οι καμπάνες δε χτυπούν ποτέ. Όνειρα άνευ όρων με έναν έντονο πόθο για το απλό και το κοινότοπο καθώς και την ηρεμία που φέρνει μαζί του. Βάφεις το δέρμα σου στο χρώμα της δικής σου αλήθειας και βλέπεις τη νύχτα να πέφτει ανάβοντας φιγούρες και σκιές, ξεθάβοντας βλέμματα και χαμόγελα εκεί όπου όλα απόλυτα ανήκουν.

Δεν ξέρω γιατί αλλά το καλοκαίρι πάντοτε μου θυμίζει πως δεν είμαστε φτιαγμένοι μόνο για Σαιξπηρικοί εραστές των οποίων η αγάπη είναι εύφλεκτο υλικό και οι συνθήκες σπίρτο. Είμαστε επίσης Επικούρειοι. Βιομηχανικοί ηδονιστές που κατ ελπίδα επενδύουν στο στυλ. Γι αυτό και κάθε απελπισία, κλάμα, πτώση, τρέλα, αγάπη ανθρώπινη, ας γίνεται με στυλ. Άλλωστε το απαιτεί και η εποχή.

Υ.Γ. Υπάρχει λέει ένα καλοκαιρινό μέρος όπου η καρδιά γνωρίζει πως δεν υπάρχει ποτέ συννεφιά όταν κοιτούν τον ουρανό μάτια που αγαπούν. Και το γλυκό μυστικό αυτού του καλοκαιρινού μέρους, λέει, είναι πως βρίσκεται παντού, όπου δύο άνθρωποι μοιράζονται ελπίδες, όνειρα, κι αγάπη. Σα να χει δίκιο ο κύριος Andy Williams μου φαίνεται.