A House Is Not A Home

Wish Box 2011, MoMA

Home is where the heart is. Even when the heart finds itself randomly wandering in old haunted places. After all, a house is not a home.

P.S. Where Brooklyn, add your own home – provided you have one.

Zippo Oil

I like complicated symbolistic conversations that can mean ten thousand billion different things at once, allowing you of course to adopt the worst – possible or not – outcome. Allowing you to turn it into a certainty which opposes as a reverse duty on some delicate shoulders – it is, you see, the antithesis of one such amorphous weight with no definite mass center against the slim amenity of the porter which reminds us that the slim and the sweet can cut with mellow and delicate words an amorphous mass of any density, drowning this way into the gray and frizzled out stains of blood. And allowing the worst outcome, the certainty, the symbolism, the complexity, the haze, the noise, the memories, the memories, the memories and of course – I sure hope – the end punctuation periods.

I like lighting fires among my palms at night. I hope one day you will do it, I mean I might even know you will. Perhaps the palms will be just the clichéd beginning of the end. Or perhaps they once were the beginning in some parallel future where the lines of life and paradox intertwine under large arches and tall soviet communication towers. Or maybe on the other hand, the fire the right hand lights up only hassles the way towards the shut eyelids, fifteen something hours from the trashy train station of Lo Stivale’s old capital. In any event, we will learn, I will learn, there will exist something between the singular and the plural to remind of the truth regardless of any ominous space-time facts, away from the end of threads that lead to rusty lockjaw infected tissue. Because at the end of the day, let me tell you, even we can create sardonic smiles and postmortem fevers, we as in you and I, that in between thing, one hour from you and another three from me. Yes, we split it right, this in between thing.

I like white filters, bitterness, the cold, old fashioned coats and Victorian scarves – the kind princess Wilhelmina wore to hide her scars. But you don’t hide yours, I think you plume them. I like little ponds on dirty pavements and the common domain of every serene and terminal desolation which leaves burns but not scars. Then we can drop the Victorian scarves while I keep my common black scarf along. That will keep the burns warm until I find the jerrycan and throw in it the last Davidoff I lit up with my last match with which I lit up the last fire among my two palms – yet it’s enough: three periods are always a good sign, even when they don’t come in an ellipsis.

P.S. Back to the old continent… (yes, the three periods here come in an ellipsis)

Under My Skin

Στο ντουζ έπεσε το μάτι μου στην αριστερή μου παλάμη. Στάθηκα προς στιγμήν να κοιτάζω τη μικρή μαύρη κουκκίδα στη βάση του δείκτη μου. Σημάδι από τον πόλεμο. Ήμουν στην πρώτη δημοτικού – τον θυμάμαι τον πόλεμο. Ένα μολύβι με καλοξυσμένη μύτη (θα πεις ψέματα αν ισχυρισθείς πως εσύ ποτέ δε σηκώθηκες να ξύσεις το μολύβι στο καλαθάκι της γωνίας για να περάσει η ώρα στην τάξη), μια έλλειψη αίσθησης κινδύνου και να σου η μύτη του μολυβιού βρίσκεται καρφωμένη στο χέρι μου. Εθελούσιο το τραύμα, εθελούσιος κι ο πόλεμος. Η εγχείρηση είχε πετύχει, με προσοχή και χωρίς να με καταλάβει η κυρία Αγγελική είχα καταφέρει να αφαιρέσω το υπόλοιπο της μύτης του μολυβιού από το εσωτερικό της παλάμης μου.

Από εκείνη τη μέρα και κάθε που ήθελα να σκοτώσω το χρόνο μου στο μάθημα χάζευα τη μικρή μαύρη κουκκίδα στη βάση του δείκτη του αριστερού μου χεριού. Χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και ασθενέστερη. Μέχρι που έφτασε μια μέρα που πήρε την τελική της μορφή. Άμα φέρεις το μάτι σου κοντά στην παλάμη μου θα τη δεις κρυμμένη εκεί, κάτω από το δέρμα. Από μακριά σε ξεγελάει.

Εθελούσιο σημάδι ενός εθελούσιου πολέμου. Νομίζω πως όλα αυτά τα εθελούσια χάνονται κάπου τότε όταν χάνουμε και τη φαντασία. Ποτέ τα σημάδια δεν είναι πια εθελούσια κι ο πόλεμος απλό καθεστώς χωρίς ποιοτικές διαβαθμίσεις. Κι έρχονται άλλα σημάδια να καλύψουν το δέρμα σου, το μέσα και το έξω, από γρατζουνιές, χτυπήματα, σφαίρες. Και το καλύπτουν, να ‘χεις κι αλλού να κοιτάς για να σκοτώσεις την ώρα σου. Αλλάζουν κι αυτά σχήμα και υφή, γίνονται ασθενέστερα με το χρόνο μα παραμένουν εκεί ως τελευταία ανάμνηση κάθε πολέμου.

Όμως η μικρή μαύρη κουκκίδα στο δείκτη του αριστερού μου χεριού δεν είναι ένα απλό σημάδι. Είναι η πρώτη και η τελευταία σταθερά μου – δική μου, ολόδική μου. Δεν αλλοιώνεται ούτε από εμένα ούτε κι από το χρόνο. Θάφτηκε εκεί, κάτω από το δέρμα, μαζί με τη χαμένη παιδική αθωότητα. Γιατί όλα τα σημάδια πια είναι επιδερμικά όσο βαθεία κι αν σε κόψουν. Μα η μαύρη κουκκίδα στη βάση του δείκτη του αριστερού μου χεριού θα βρίσκεται πάντα κάτω από το δέρμα – κι αυτό θα κάνει τη διαφορά.

Υ.Γ. I’ve got you..