Νομοτέλεια

Και παρόλο που υποφέρουμε, πετυχαίνουμε, και παρόλο που πονάμε, αναδυόμαστε – ακόμα λαμπρότεροι όσο η ζωή μας αναφλέγει με πεφταστέρια και καιόμενα όνειρα: οι κάποτε δικοί μας πολύτιμοι παράδεισοι παραμένουν καρβουνιασμένοι, γίνονται λάσπη καθώς τους ξεπλένουμε με δάκρυα και μέσα στη λάσπη καρφώνουμε τις σημαίες, έτσι σκισμένες όπως είναι, σημαίες που μπορούν ακόμη να κοιμηθούν στη μάχη, που ακόμη μαίνονται την άφωνη πρόκληση του πρωινού.

Ατελέσφοροι και κενοί σκοπού, σηκώνουμε πρώτοι το σπαθί του πολέμου για την γεύση του αίματος και μόνο, θερμή υπενθήμηση της μετάβασης. Και παρόλο που έχουμε δει τον κόσμο να καταστρέφεται κορωμένος, και παρόλο που είδαμε την ειρήνη να γλιστρά νεκρή ανάμεσα στα δάχτυλά μας, η γροθιά που φτιάχνουν εκείνα δεν είναι ποτέ άδεια γιατί στερούμενη απαίτησης είναι γεμάτη επιθυμία. Επιθυμία για τα μεγάλα που δεν ήρθαν, επιθυμία για τους ανεμόμυλους και το ιπποτικό χρίσμα, επιθυμία για θεούς και για σάρκα, ανάγκη για αλληλοκατανάλωση εαυτών, δίψα για δεύτερα πρόσωπα και εκατομμύρια δεύτερα σώματα, για το ιερό και το ζωώδες εξίσου. Και παρόλο που θα ξεχάσουμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ. Και παρόλο που θα μετανιώσουμε, δε θα μετανιώσουμε ποτέ.

Και παρόλο που έχουμε δει βασιλιάδες να γίνονται επαίτες, έχουμε δει και επαίτες να χαραμίζουν αυτοκρατορίες όταν η σκέψη πρέπει να αποσυναρμολογηθεί από το κομμάτιασμα των σωμάτων, όταν η ευχή πρέπει να μαστιγωθεί από τους τένοντες της γης. Γιατί ενώ θα συγχωρούσαμε, δεν μπορούμε. Στη γη των όχι πλέον και των ωκεανών τελευταίων τραγουδιών αποτίουμε φόρο τιμής με περιφρόνηση. Στους νεκρούς θεούς των παντοτινών και στις αναμνήσεις του ταξιδιού αποτίουμε φόρο τιμής με πυρά.

Και παρόλο που υποφέρουμε, υπερβαίνουμε, και παρόλο που πονάμε, κατακτούμε.

The Damage

It was storming last night and I hailed a yellow taxi. As I walked in, the driver was humming this song that was playing on the radio:

– “Do you feel the song?” I asked.

– “Yes, especially when it talks about love lost, and pain […] Right after I turned 20, I fell in love with this one girl. Really in love, you know? The kind of love that makes you see nothing else around you. The kind of love that turns you into your best and worst self all at once. You know?”

– “I do know. What happened to your love?”

– “I damaged it right before I turned 21. I am married now, I am 51 years old, and I have two beautiful children. I am still in love with that one woman. She wasn’t even all so pretty, you know. But she laughed with my jokes, and she cried with my sorrow; she could feel me, she understood me.”

– “Have you seen her again since?”

– “I have a couple of times at random. I don’t know if she ever noticed me. I sometimes wonder if she would still recognize me after all the years.”

– “How was she, had she changed a lot?”

– “I didn’t even look”, he answered. “For me she will always be her, one and the same.”

P.S. And it’s been years, and I still don’t know whether the video or the text is the most accurate depiction of the future.