Νομοτέλεια

Και παρόλο που υποφέρουμε, πετυχαίνουμε, και παρόλο που πονάμε, αναδυόμαστε – ακόμα λαμπρότεροι όσο η ζωή μας αναφλέγει με πεφταστέρια και καιόμενα όνειρα: οι κάποτε δικοί μας πολύτιμοι παράδεισοι παραμένουν καρβουνιασμένοι, γίνονται λάσπη καθώς τους ξεπλένουμε με δάκρυα και μέσα στη λάσπη καρφώνουμε τις σημαίες, έτσι σκισμένες όπως είναι, σημαίες που μπορούν ακόμη να κοιμηθούν στη μάχη, που ακόμη μαίνονται την άφωνη πρόκληση του πρωινού.

Ατελέσφοροι και κενοί σκοπού, σηκώνουμε πρώτοι το σπαθί του πολέμου για την γεύση του αίματος και μόνο, θερμή υπενθήμηση της μετάβασης. Και παρόλο που έχουμε δει τον κόσμο να καταστρέφεται κορωμένος, και παρόλο που είδαμε την ειρήνη να γλιστρά νεκρή ανάμεσα στα δάχτυλά μας, η γροθιά που φτιάχνουν εκείνα δεν είναι ποτέ άδεια γιατί στερούμενη απαίτησης είναι γεμάτη επιθυμία. Επιθυμία για τα μεγάλα που δεν ήρθαν, επιθυμία για τους ανεμόμυλους και το ιπποτικό χρίσμα, επιθυμία για θεούς και για σάρκα, ανάγκη για αλληλοκατανάλωση εαυτών, δίψα για δεύτερα πρόσωπα και εκατομμύρια δεύτερα σώματα, για το ιερό και το ζωώδες εξίσου. Και παρόλο που θα ξεχάσουμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ. Και παρόλο που θα μετανιώσουμε, δε θα μετανιώσουμε ποτέ.

Και παρόλο που έχουμε δει βασιλιάδες να γίνονται επαίτες, έχουμε δει και επαίτες να χαραμίζουν αυτοκρατορίες όταν η σκέψη πρέπει να αποσυναρμολογηθεί από το κομμάτιασμα των σωμάτων, όταν η ευχή πρέπει να μαστιγωθεί από τους τένοντες της γης. Γιατί ενώ θα συγχωρούσαμε, δεν μπορούμε. Στη γη των όχι πλέον και των ωκεανών τελευταίων τραγουδιών αποτίουμε φόρο τιμής με περιφρόνηση. Στους νεκρούς θεούς των παντοτινών και στις αναμνήσεις του ταξιδιού αποτίουμε φόρο τιμής με πυρά.

Και παρόλο που υποφέρουμε, υπερβαίνουμε, και παρόλο που πονάμε, κατακτούμε.