Ξέρεις κάθε χρόνο τέτοια εποχή παίζει η ίδια ιστορία μπροστά στα μάτια μου με τις ανάλογες αναμενόμενες διαφοροποιήσεις. Ένα αεροπλάνο ή και περισσότερα που θα με φέρουν στην Αθήνα, άνθρωποι αγαπημένοι, άλλοι λιγότερο αγαπημένοι, άλλοι αδιάφοροι που όταν είμαι εδώ γίνονται όλοι αγαπημένοι χωρίς λόγο και αιτία. Ύστερα δρόμοι, σπίτια, οινοπνεύματα, πρόσωπα, γέλια, αγγίγματα και πάλι από την αρχή για όσο κρατήσει κάθε φορά μέχρι το επόμενο αεροπλάνο που θα με πάρει μακριά.
Η σημερινή ημέρα όμως έχει πάντοτε τον ψυχαναγκασμό του ιδιαίτερου. Παρόλα αυτά, φέτος για πρώτη φορά βλέπω τόσους να επαναστατούν ενάντια σ’ αυτόν τον ψυχαναγκασμό της παραμονής πρωτοχρονιάς. Πρώτη φορά πολλοί γύρω μου αρνούνται να μπλεχτούν στην τρέλα της ημέρας θεμελιώνοντας κι εκείνοι το δικό τους πρωτοχρονιάτικο μανιφέστο. Αρνούνται να πάρουν αποφάσεις για την επόμενη χρονιά μα και η στάση τους μια απόφαση είναι κι αυτή. Και μέσα σ’ όλα αυτά οι αρνήσεις και οι επαναστάσεις άλλοτε διαλύονται και άλλοτε όχι μα πάντοτε τα σπίτια, τα οινοπνεύματα, τα γέλια και τ’ αγγίγματα προκύπτουν ξανά και ξανά.
Παράξενη η χρονιά που φεύγει. Με βρίσκει πρώτη φορά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς το γάτο μου. Με βρίσκει να προσπαθώ να κρατηθώ ανάμεσα σε δύο ηπείρους άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι. Για μια ακόμα φορά με βρίσκει να προσπαθώ να αποφύγω οριστικοποιήσεις και μονιμότητες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, μέχρι και την παραμονή του καινούριο χρόνου. Τι θα φέρει άραγε το 2012. Ίσως μια ακόμα παραδοσιακά καθιερωμένη μετακόμιση. Μια σχετικά επιβεβλημένη δέσμευση του χρόνου μου. Μια κάποια μονιμότητα που δεν ξέρω εάν πια τη φοβάμαι από τον φόβο ή από συνήθεια. Ο,τι και να φέρει όμως εγώ θα το υποδεχθώ με τον Cole Porter στα αυτιά μου και χωρίς κάρτα στο κινητό μου. Ίσως και με μια απόφαση που το στερεότυπο της ημέρας μου δίνει το άλλοθι για να πάρω: ας φέρει ο,τι θέλει το 2012, θα το αγαπήσω όπως και να ‘χει.
P.S. I like to think I’m one of those courageous kangaroos, Mr. Porter.
Failed Paradigm 