Πάντα Εκεί

Δίνουμε ζωή σε μέρη που αποφασίζουμε πως πρέπει να ζήσουν. Σε νεκρά μέρη. Σε μέρη δίχως χρώμα, δίχως γεύση. Σε μέρη που έχουν πεθάνει. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις νεκρά μέρη. Εκείνα τα πραγματικά, απτά μέρη που κάποτε βρισκόσουν. Μέρη που ποτέ δε θα ξαναβρεθείς.

Ένα σπίτι που μεγάλωσες. Μια πόρτα δωματίου που έσπρωχνες τουλάχιστον δέκα φορές τη μέρα για χρόνια. Από αυτήν την πόρτα έμπαινες στο δωμάτιό σου. Εκεί άνηκες, στην καμάρα κάτω από αυτήν την πόρτα. Ήταν η πόρτα σου. Ήταν κομμάτι του εαυτού σου. Και τώρα στέκεσαι στο δρόμο, χρόνια μετά, μπροστά σ’ αυτό το σπίτι σαν ξένος, σαν ένα άγνωστο πρόσωπο. Δεν μπορείς να ξανασπρώξεις εκείνη την πόρτα. Κάποιος άλλος ζει εκεί τώρα. Δεν είναι πια το σπίτι σου. Και παρόλο που εκείνο θα είναι πάντοτε κομμάτι του εαυτού σου εσύ δεν είσαι πια κομμάτι του.

Ένα γραφείο. Σε ένα κτήριο, σε κάποια πόλη που αποκαλούσες πόλη σου. Ένα γραφείο που ήταν το δικό σου γραφείο. Ένα γραφείο όπου καθόσουν για χρόνια, κάθε μέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα. Ένα γραφείο που άκουσε τις σκέψεις, το γέλιο σου. Ένα συρτάρι του που μέσα του πετούσες τα κλειδιά σου κάθε πρωί. Τώρα ανήκει σε κάποιον άλλον. Κάποιος άλλος έχει τη δουλειά σου, κάποιος άλλος βρίσκεται τώρα στη θέση σου. Δεν μπορείς να πετάξεις τα κλειδιά σου σ’ εκείνο το συρτάρι ξανά.

Ένας φίλος που κάποτε μιλούσες. Ένας εραστής που κρατούσες. Μέρη στις καρδιές των ανθρώπων, στις ζωές των ανθρώπων που τα έκανες σπίτι σου. Που ζούσες. Αυτές οι αγκαλιές που κάποτε γνώριζες, αυτά τα μέρη στο χρόνο που δεν μπορείς να ξαναβρεθείς πια. Δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν μπορείς να ξαναπάς σε αυτά. Ποτέ. Δεν μπορείς να κάνεις μια τέτοια στροφή, μια τέτοια επιστροφή.

Έχεις φύγει, διά παντός.

Ο χρόνος περνάει, τα σπίτια πουλιούνται, οι δουλείες χάνονται, οι εραστές ξινίζουν, οι φίλοι αλλάζουν πεζοδρόμιο. Υπάρχουν μέρη στη γη που περπάτησες. Που τα έκανες σπίτι σου. Που τώρα πια δεν είσαι καν ευπρόσδεκτος. Θα πρέπει να αποτελεί συνεχή υπενθύμιση το ότι όλα είναι εφήμερα. Και ότι ποτέ και πουθενά δε θα ανήκεις για πάντα. Πάντοτε θα έρχεται η μέρα που θα είσαι ανίκανος να αγγίξεις τους ανθρώπους και τα μέρη που κάποτε έλεγες σπίτι σου.

Στο τέλος θα είσαι πάντοτε ξένος. Πάντα εκεί.